Het lege midden

Mensen gaan soms op wereldreis om er achter te komen wat ze echt willen. Een verleidelijk idee: door je los te maken van  de dagelijkse sleur,  je agenda, je telefoon en de hectiek van je werk of de stad, wordt vanzelf duidelijk wat er echt toe doet. Terug in je ‘oude bestaan’ word je al snel weer opgeslorpt door de dagelijkse dingen. Jaren kun je terugverlangen naar die reis waarin je even het gevoel had “echt te leven”, en je vraagt je af waarom je dat gevoel niet vast kan houden.

Het goede nieuws is dat je niet op wereldreis hoeft om uit je dagelijkse sleur te breken. Het avontuur vind je vaak om de hoek, als je er oog voor hebt. En een paar uur reizen van Amsterdam ligt bijvoorbeeld Wongema, omringd door een leeg landschap waar de hectiek van alledag ver te zoeken is. Het slechte nieuws is dat je er wel wat voor moet doen. Alleen maar los zijn van de sleur is niet genoeg. Er is focus nodig, blokkades moeten opgeblazen, dromen moeten vertaald naar concrete plannen. Maar hoe doe je dat?

In de wereld van organisatie-vernieuwers was het vorig jaar een hype: de Theorie-U van Otto Scharmer. Hij daagt je uit je te richten op wat de toekomst van je vraagt, in plaats van te herhalen wat je al kent uit het verleden. Dan ontstaat een geheel nieuwe manier van handelen, waarbij je contact moet maken met wat hij het lege midden noemt,  de plek, waar je contact maakt met je innerlijk weten, of zoals Scharmer het noemt, je verbindt met de Bron.

Iedere kunstenaar kent die fase in het creatieve proces waarin je het niet weet, waar dingen ontstaan die je daarvoor nog niet bewust kende. Vaak komt dat moment net nadat je wanhopig het bijltje erbij neer wilde gooien, net na de crisis. Daarom is het zo belangrijk dit te herkennen en niet te stoppen vlak voor de doorbraak. Het is de magie van het maken. Inspiratie.

Soms komt het ook geheel onverwacht. Toen ik vorige week tijdens mijn opleiding familieopstellingen van Inge Land over de U-Theorie hoorde, voelde ik dat er iets werd geraakt. Thuis voel ik me een paar  dagen onrustig. Er moet een ei gelegd, zeg ik tegen mijn vriendin. Of uitgebroed. Ik weet het niet. En dan zie ik het ineens voor me, hoe The Artist’s Way en de U-Theorie samenvallen en hoe dat de nieuwe opbouw is van het weekend in Wongema. En als het er eenmaal is, is het zo voor de hand liggend dat je je niet meer kunt voorstellen dat je het eerder niet zag.

Facebooktwitterlinkedininstagramflickrfoursquaremail